Որևէ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ Արևմուտքը Հայաստանում տիրապետում է քարոզչական անհավանական գործիքների, որոնց միջոցով կարողանում է հայ հանրության համար օրակարգային դարձնել ցանկացած հարց կամ հասարակական-քաղաքական քննարկումների օրակարգից դուրս թողնել մեզ համար էական նշանակություն ունեցող հարցեր...
ՈՒր է ուզում քարշ տա՞լ… Սատանայապաշտների, իր պես պղծագործների, սեռական շեղումներ ունեցողների, գլոբալիստների և աստվածանարգների պոռնիկ Եվրոպան, որի վերջը ԿՈՐԾԱՆՈՒՄՆ է: Այո, հենց այստե՛ղ՝ Եվրամիությանը Հայաստանի անդամակցության իր և իր ոհմակի քաղաքական ուղեգծով: Սա՛ է Նիկոլի խոստացած կամ հայտարարած հրեշավոր ապագան, որի հրեշավոր բնույթը թաքցրել է ու խոսել միայն սպասվող ապագայի մասին:
Թող մեր ՏԵՐԸ ԲԱՐՁՐՅԱԼ, ՀԻՍՈՒՍ ՔՐԻՍՏՈՍ, Ձեզ երկար և առողջ ծառայեցնի երկրի վրա`
Ի բարօրություն մեր երկրի, աշխարհասփյուռ մեր ժողովրդի և Քրիստոսահենք, Առաքելական մեր Սուրբ Եկեղեցու:
Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովն օրերս ուղիղ տեքստով Երևանին մեղադրել է Սյունիքով անցնող հաղորդակցությունների հարցով պայմանավորվածությունները «սաբոտաժի» ենթարկելու մեջ՝ նշելով, թե այն դժվար է հասկանալ:
Լսեցի Լուկաշենկոյի ասածը հայերի և Հայաստանի մասին։
«ՈՒ՞մ են պետք հայերը, բացի մեզանից: Ոչ ոքի։ Հայաստանը թող զարգացնի իր տնտեսությունը և կենտրոնանա իր ունեցածի վրա։ Ի՞նչ Ֆրանսիա, ի՞նչ Մակրոն։ Վաղը նա չի լինի, և բոլորը կմոռանան Հայաստանի մասին»,- ասել է Լուկաշենկոն...
Պարզ խոսենք՝ Ադրբեջանն առավել շատ է ուզում Ռուսաստանին հեռու պահել հայ-ադրբեջանական «կարգավորման» գործընթացից, եթե չասեմ՝ ողջ Հարավային Կովկասից։ Հիմա իրավիճակն այնպիսին է, որ Ադրբեջանը կարծում է, թե ինքն է լինելու Հարավային Կովկասում ապագա անվտանգային կոնֆիգուրացիայի հիմնական ճարտարապետը, անգամ Վրաստանն այլևս Ադրբեջանի համար գործոն չէ (այդպես է թվում իրենց):
Ինչպես կանխատեսել էի, Ադրբեջանը հայտ է ներկայացրել միանալու BRICS-ի երկրների տնտեսական գոտուն, այսինքն` Ռուսաստան, Չինաստան, Իրան, Բրազիլիա, Հնդկաստան, Հարավային Աֆրիկա դաշինքին, հաջորդը տարածաշրջանում կլինի Վրաստանը...
Միջպետական հարաբերություններն ամբողջ աշխարհում, առանց բացառության, մանավանդ, եթե դրանք բացահայտ թշնամական բնույթ են կրում, կառավարվում են այն սկզբունքով, ըստ որի, հակամարտ կողմերից մեկի վնասը մյուսի օգուտն է և հակառակը։